ஓர் குளிர் வார்த்தை !

தனிமை அடர்ந்திருக்க,
உறைகின்ற குளிர் பனி
வெறுமையில் தொலைந்த
எனக்குத் துணையாக.
மேகத்தை கச்சையாக்கி,
நீலத்தை கருமையாக்கி,
வன்மையாய் வந்தது இரவு
எப்போதும் அல்லாத
கொடூர முகங்கொண்டு.

பெண்மை இழந்து அனலாய்
காட்சியளித்தது நிலா.
அது என் ஒவ்வொரு
எலும்பாய் உருக்கி
தனிமையின் சோகத்தை
என் இளமையை ஊற்றி
ஒளியாய் எரித்திருந்தது.

மரணம் தேடி!

காயப்பட்டு தொலைதூரம்
ஓடி ஓடி போகிறேன், இந்த
வாழ்கை என்னை விடுவதில்லை.
நான் தேம்பித் தேம்பி அழுதபோதும்
காதல் என்னை விடுவதில்லை.
கதறிக் கதறி, விழுந்தெழுந்து ஓடினும்
பயம் என்னை விடுவதே இல்லை.
மரணம் தேடி ஓடுகிறேன்,
மரித்துப் போக நாடுகிறேன்,
ஆம், ஓர் நிரந்தர அகால மரணம்.
நிதம் நிதம் துடித்து மரணிக்கும் போது,
வலியாய் வலிக்கிறது, தாங்க முடியவில்லை!

எம்மனம்!

கண்கள் உன்னைக் காணும்போது
கால்கள் ஏனோ பலம் இழக்கிறது.
மதி மயங்கித்தான் போகிறேன்,
மனம் ஏனோ பயந்து சிலிர்க்கிறது.
என்று தீரும் இந்த அதீத உணர்வு?
என்றிலிருந்து இவை உணர நேர்ந்தது?
இதயம் உடைப்பேனா, அறிவீனமாய்?
ஏதும் புரியவில்லை.
எது பற்றியும் நினைக்கவும் இல்லை,
உன்னைத் தவிர.
உன்னை நிராகரிக்கத் தொடங்கவோ?
இல்லை சற்று அவகாசம் கொடுக்கவோ?
என் சிந்தனைகள் நிலையானவை அல்ல.
ஏனெனில் என்னை ஆட்கொள்வது மனம்.

வன்மக் காதல்!

கனவு கண்டு நீள்கிறது
காதலின் புணர் இரவு.
நிசப்தத்தின் பேரொலியில்
வானமது செவிடாய் போக,
இத்துயர் கண்டு கண்பொத்து
விண்மீன்கள் குருடாய் போக,
பிறையாம்பல் குளமொன்று
மாரடித்து ஓய்ந்திருந்தது!

மழை தந்த தாபம்!

உனது பிரிவின் உக்கிரத்தை என்மேல்
உமிழ்ந்து சென்றன எச்சநினைவுகள்.
என் கருவிழி காணும் அடர் இருட்டு,
உரக்கச் சொல்லும் தனிமையின் சோகத்தை.
நனைந்த பஞ்சென எண்ணங்கள் யாவும்
கனக்கிறது இன்று நெஞ்சத்தினுள்ளே!

என் கரம் பற்றி, உயிர் தீண்டும் குளிர்ப்பனிக்காற்று,
உன் முத்தத்தின் ஈரத்தை உணர்த்திச் செல்ல,
நினைவோடும் 'நாம்' இறந்த காலமென்
குறுநகையை வேரறுத்துச் சற்றே மீள,
எந்தைய நேற்றுகள் இறந்ததாய்,
இன்றைய பிறப்புகள் பறையடித்துக் கதற,
உன் பிரிவு தரும் தீரா தாபத்தினை
விடியல்கள் மெல்ல அழித்தபோதும்,
உனக்கான என் காதலைத் தணிக்க,
இவ்வொரு பேய்மழையும் போதாது!

THE LAST LETTER!!

I've racked my brains for a better way to start,
I couldn't find any, not that there were none.
But most of it seemed like dead cliches after all that's happened.
Am pretty sure this isn't the most suitable beginning either.
But does that matter?
There's always a word left unsaid for the other person.
In a way, its always been easier for me to love at a distance.
Because i am an incurable coward.
I fear the dependancy that comes with intimacy.
I am afraid of the pain of losing something
that never belonged to me in the first place.
But most of all, I dread the faithlessness of my own emotions,
I dread the truth in the fact that I can never be completely happy
without being eaten away by an irrational sadness;
that i cannot love anyone without hating them to an equal degree,
that I find place in loneliness,
and a bitter friend in this invasive emptiness that plagues my waking hours.
I know how much of a failure I really am,
when i see my worst qualities mirrored in others.
My tenderness has often ached with inconsistency, and I've faltered and tripped.
I dont want the past to repeat itself, because if it did,
I'd miss the way I feel about life right now, this moment.
It all seems so ridiculously inconclusive now.
Either I've said too much or too little.

கண்கள் சிந்த சிந்த!!

சிரிக்க நினைத்தேன் நான்,
சிந்தும் அழுகை வந்ததேன்?
பறக்க துடித்தேன் நான்,
பறவை சிறகு ஒடிந்ததேன், ஏன்?
சொந்த மென்ன? பந்த மென்ன?
சோகம் தானே எங்கும்!
வந்தேன் உலகில் வாழ்விலின்றும்
பாசம் தானே பஞ்சம்!